در سال ۲٠۱٩ پکن و بغداد توافقنامه‌ای امضا کردند که “نفت در برابر ساختمان” نام گرفت. بعد از سه سال، طرح‌های متعددی در چارچوب این توافق به اجرا درآمده. بغداد دو شرکت بزرگ پاور چاینا” (Power China) و “سینوتک” را برگزیده تا طی دو سال هزار مدرسه بسازند. قرار است که در چارچوب طرح مجموعاً ٨ هزار مدرسه و یک فرودگاه ساخته شود. در مقابل، عراق روزانه صدهزار بشکه نفت به چینی‌ها می فروشد شرط اینست که پروژه‌ها حتماً توسط شرکت‌های چینی اجرا گردد. البته شرکت‌های چینی نیز متعهد شده‌اند که از “نیروی انسانی و مواد اولیۀ بومی” استفاده کنند.
او می‌گوید: “خطر طرح نفت در برابر ساختمان این است که پروژه‌های بی‌فایده و پرهزینه به اجرا گذاشته شود و در نهایت عراق مثل خیلی از کشورهای آفریقایی زیر بار قرض برود”.
با اینحال، چشم‌انداز همکاری با شرکت‌های چینی و امید به درآمدهای سرشار، شرکت‌ها وسرمایه‌گذاران کوچک و بزرگ عراق را سخت ذوق‌زده کرده است.
چنان که جان کالابرز، کارشناس انستیتوی خاورمیانۀ واشنگتن می‌گوید: “افزایش این ارقام نشانه‌ی علاقه‌مندی و تمایل بسیارچین به حضور در منطقه‌ای است که تحت نفوذ کشورهای غربی و به ویژه آمریکا قرار دارد”.
این در حالی است که علی علاوی، وزیر دارایی عراق که به تازگی استعفا داد، در آخرین گزارش خود نوشته است: “دولت عراق که به دنبال حملۀ آمریکا در سال ۲٠٠۳ شکل گرفت، اینک علائم بیماری را دارد که در آخرین مرحلۀ حیات است”… به گفتۀ او دولت تماماً در سلطۀ گروه‌های سیاسی و منافع آنها است و “اختاپوس فساد” اقتصاد کشور را نابود کرده است.
در طرح بزرگ “کمربند و جاده” یا راه ابریشم نوین چین، عراق جایگاه مهمی دارد. هدف کلی این طرح عظیم، گسترش ارتباط زمینی و دریایی با اروپا، آفریقا و البته سایر مناطق آسیاست. اما از نظر غربی‌ها، پکن از این طرح برای نفوذ در کشورهای فقیر استفاده می‌کند.
عراق بعد از چهل سال جنگ و هرج و مرج، شدیداً نیاز به نوسازی و گسترش صنایع پتروشیمی خود دارد. چینی‌ها هم به بهترین وجه از این فرصت استفاده کرده‌اند. پکن با خرید ۴۴درصد از صادرات نفت خام عراق، نخستین مشتری نفتی این کشور است. به موازات خرید نفت، شرکت “پتروشینا” (یا پترو چاینا)، بهره‌برداری از میدان نفتی بزرگ “حلفایه” را در کنار شرکت “توتال انرژی” فرانسوی به عهده گرفته است.
لیث احمد که از چین خرده‌ریز الکترونیکی وارد می‌کند، می‌گوید:”وقتی برای کار به چین می‌روم، حتماً باید زبان چینی بلد باشم زیرا هیچ یک از طرف‌هایم در آنجا انگلیسی صحبت نمی‌کند”. او اطمینان دارد که آموختن زبان چینی سرمایه‌گذاری عاقلانه‌ای است که در سال‌های آینده منافع زیادی به همراه خواهد داشت.