بر اساس این گزارش، مقررات یا رویه های قانونی برای گسترش بریکس در حال حاضر مورد بحث است.
از همه مهمتر اینکه کشورهای بریکس اراده و در درجات مختلف توانایی رفع کسری بودجه در حاکمیت جهانی را دارند. نگاهی به بانک توسعه جدید تحت رهبری بریکس نشان می دهد سرمایه مشترک اولیه به طور مساوی بین پنج کشور عضور بریکس توزیع می شود.
بنابراین، این بزرگترین تفاوت بین بریکس و بلوک های غربی است.
در اوایل ماه جاری مجله نیوزویک \xa0در گزارشی نوشت: در شرایطی که ناتو در حال گسترش است، پکن و مسکو به دنبال تقویت بریکس هستند.
به زعم این گزارش هر زمان که گروه ۷ می کوشد تا نمایشی را برای بررسی جدیدترین تحولات جهانی به راه اندازد، به تنها موضوعی که در عمل اشاره می کند چگونگی مهار چین و روسیه است.
در این گزارش آمده است، بریکس مخالف برقراری قانون جنگل در جهان است. این ائتلاف خواستار برقراری عدالت و انصاف است و یک حکومت جهانی است. به عبارت دیگر بریکس می خواهد توازنی در نظم جهانی برقرار شود.
بریکس که از کنار هم گذاشتن حرف اول نام این پنج کشور در زبان انگلیسی ( برزیل، روسیه، هند، چین و آفریقای جنوبی) تشکیل می شود؛ به نوعی پیشگام میان جانبه گرایی است و اعضای آن\xa0 برای اجرای دیدگاه های خود و ایجاد ساختارهای تجاری و اقتصادی خارج از سیستم مالی تحت سلطه ایالات متحده تلاش کرده اند. این کشورها در حال حاضر تقریباً یک چهارم تولید ناخالص داخلی جهان را تشکیل می دهند.
به باور کارشناسان سیاسی، در شرایطی که جهان با مسائلی مانند همه گیری کووید-۱۹ و درگیری های منطقه ای روبروست، توسعه همکاری میان اعضای بریکس می تواند زمینه را برای رشد اقتصادی در جهان بیش از پیش هموار کند.
غرب در مواجهه با بزرگ شدن احتمالی بریکس به سختی می تواند ذهنیت جنگ سرد خود را پنهان کند. از زمان برگزاری نشست بریکس رسانه های غربی این موضوع را با موضوع رویارویی شرق و غرب مطرح کرده اند.
ناتو، ائتلافی نظامی که اکثریت اعضای آن را قدرتهای غربی از جمله آمریکا، انگلیس و فرانسه به عنوان به عنوان صاحبان سلاح اتمی در جهان غرب تشکیل می دهند، نه تنها هیچ جذابیت اقتصادی برای اعضای خود این ائتلاف و دیگر کشورها ندارد، بلکه کشورهای عضو ناگزیر به پرداخت هزینه های گزاف آن هستند اما بریکس، به دلیل ماهیت اقتصادی آن، نگاه های زیادی را از گوشه و کنار جهان(مصر از افریقا، ایران و عربستان و ترکیه از خاورمیانه، و آرژانتین از منطقه آمریکای لاتین ) به خود جلب کرده است.
در گذشته کشورهای در حال توسعه قدرت کافی برای رسیدن به اهداف خود را نداشتند. این در حالیست که اکنون زمان چنین رویکردی تغییر کرده است.
